25.3.18

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης - Στιγμιότυπα από τη ζωή του

1) Μετά την πρώτη καθοριστική μάχη της Επανάστασης του 1821, στο Βαλτέτσι (24/4/1821), κατά την οποία οι Έλληνες κατέρριψαν το έως τότε αήττητο των τουρκικών δυνάμεων, χρησιμοποιώντας οικιακές σούβλες, αυτοσχέδια όπλα, πέτρες και ελάχιστο πολεμικό οπλισμό, ο Γέρος του Μωριά για να εμψυχώσει τους Έλληνες να μαζέψουν και θάψουν τους νεκρούς, έπιανε τα κατακρεουργημένα μέλη τους και τα φιλούσε, λέγοντάς τους γι' αυτή την πρώτη νίκη μετά από αιώνες: Τούτη η ημέρα είναι η ελευθερία των Ελλήνων και πρέπει να νηστεύουμε εις τους αιώνας των αιώνων...

2) Βρισκόμαστε μόλις στο δεύτερο έτος της Επανάστασης, και οι εμφύλιες διαμάχες μεταξύ των Ελλήνων έχουν ήδη αρχίσει. Η Γερουσία της Α΄ Εθνοσυνέλευσης αφήνει τον Κολοκοτρώνη αβοήθητο και χωρίς ενισχύσεις στην πολιορκία του Κάστρου των Πατρών, προκειμένου να αποτύχει, ώστε να μην αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερο κύρος μεταξύ του στρατεύματος, όταν ο Γέρος του Μωριά λαμβάνει ένα γράμμα στις αρχές Ιουλίου 1822 από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, ο οποίος γνωρίζοντας τις διαμάχες του με την Κυβέρνηση, γράφει με υπονοούμενο: Σας στέλνω 30.000 Τούρκους να ομονοήσετε και κάνετέ τους ότι μπορέσετε... 
[η είδηση αναφερόταν στην κάθοδο του Δράμαλη από την Μακεδονία με 30.000 στρατιώτες (!) και το υπονοούμενο φυσικά δεν αφορούσε τον Γέρο του Μωριά...].

3) Πριν από την μάχη στα Δερβενάκια (26/7/1822) ο Κολοκοτρώνης ενημέρωνει το στράτευμα ότι «ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδος και δεν την παίρνει οπίσω!». Στη μάχη που ακολούθησε ο ανιψιός του Κολοκοτρώνη Νικηταράς, άλλαξε 7 σπάθες που έσπαζαν από το συνεχές σφάξιμο... Το ότι χάθηκαν μόνο 6.000 από τους 30.000 Τούρκους, δεν οφείλεται στην κούραση του Νικηταρά, αλλά στην απροθυμία των κυβερνητικών οπλαρχηγών να βοηθήσουν με τις δικές τους δυνάμεις το στρατήγημα του Γέρου του Μωριά....

4) Ένα πρωινό στα 1825, που ο διοικητής της Αιγύπτου Μωχάμεντ Άλι, πίνοντας τον καφέ του μαθαίνει ότι ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε από την ελληνική κυβέρνηση στην Ύδρα, αναφέρει στους στρατηγούς του: Εφ' όσον ο Προφήτης τύφλωσε τους ραγιάδες και φυλάκησαν τον Κολοκοτρώνη, κρατώ την Πελοπόννησο στα χέρια μου όπως το φλυτζάνι του καφέ μου...

5) Μετά την αποφυλάκησή του από την Ύδρα, και φθάνοντας στο Ναύπλιο, ο Γέρος του Μωριά για μια ακόμη φορά εκπλήσσει με την αγαθότητά του, αναφέροντας σε οπλαρχηγούς και στράτευμα: Εγώ φεύγοντας από την Ύδρα έριξα όλες τις πίκρες στην θάλασσα, κάνετε και εσείς το ίδιο.........

6) Λαμβάνοντας την απόφαση να εκτελεστεί ο Αχαιός προδότης με το προσωνύμιο-παρατσούκλι Νενέκος, (αγωνιστής της επαναστάσεως ο οποίος στα πρώτα χρόνια συνέβαλε σημαντικά στις μάχες κατά των Τούρκων, που αργότερα όμως προσχώρησε στις εχθρικές δυνάμεις δελεασμένος από τον Ιμπραήμ), εισήλθε στο ναό της Παναγίας, έκανε τρεις γονατιστές μετάνοιες και κατόπιν υπέγραψε την διαταγή για την εκτέλεσή του! Χαρακτηριστικό της ανεξικακίας του Κολοκοτρώνη προς τα πρόσωπα, είναι η αναφορά στα απομνημονεύματά του, μετά την εκτέλεση του Νενέκου: Εγώ δεν σκότωσα τον Αντώνη Οικονόμου, αλλά τον Νενέκο τον σκότωσα...

7) Στη ντροπιαστική δίκη του Κολοκοτρώνη επί της αντιβασιλείας του Όθωνα, το δικαστήριο απευθύνει την πρώτη ερώτησή του προς τον κατηγορούμενο για αισχάτη προδοσία: Τι επαγγέλεσαι;
[ο Γέρος του Μωριά παρ' όλο τον εξευτελισμό απάντησε. Θα είναι όμως, ντροπή για εμάς, να την αναφέρουμε..................].

8) Ακούγοντας ο Κολοκοτρώνης την καταδικαστική εις Θάνατον απόφαση του δικαστηρίου, σταυροκοπήθηκε και είπε: Κύριε ελέησον, Μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου.
[Εάν εκτελούνταν η ποινή, ο Γέρος του Μωριά θα αποκεφαλιζόταν βάσει της ισχύουσας βαυαρικής («ευρωπαϊκής») νομοθεσίας στην λαιμητόμο (γκιλοτίνα ευρωπαϊστί) σε ηλικία 65 ετών....].

9) Πληροφορούμενος ο Κολοκοτρώνης την μετατροπή από τον Όθωνα, της εις Θάνατον καταδίκης του, σε 20ετή κάθειρξη, μετά από 6 μήνες εγκλεισμού σε τέλειο σκοτάδι στο μπουντρούμι του Παλαμηδίου και έχοντας υποστεί βλάβη στην όρασή του, είπε: Θα τον γελάσω το Βασιλιά γιατί δε θα ζήσω 20 χρόνια για να αποφυλακιστώ.....

10) Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στις 5 Απριλίου 1770 στο Ραμοβούνι Μεσσηνίας κάτω από ένα δένδρο. Όταν έδωσαν τα συγχαρήκια της γέννας στο γερο-Γιάννη Κολοκοτρώνη τον παππού του, παλιό κλέφτη, δεν χάρηκε καθόλου και είπε: Τούτο το παιδί, θα μεγαλώσει, θα παντρευτεί, θα κάνει παιδιά κι εγγόνια και πάλι λευτεριά δεν θα δούμε!

   Τώρα, αν καταφέρετε να ξεχωρίσετε κάποιο από τα ανωτέρω περιστατικά της ζωής του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, θα είστε πραγματικά... ήρωας!

Χρόνια Πολλά!

18.1.18

Ο Πλούταρχος για τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα

Ο Μ. Αλέξανδρος κατακτά την
Ασία σκορπώντας το φως του
Ελληνικού Πολιτισμού
ΗΘΙΚΑ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ(1), "Περί του αν ο Αλέξανδρος ήταν τυχερός ή ενάρετος", ΛΟΓΟΣ Α΄, παρ. 5, Στίχ. 296 και εξής:

   «Εάν προσέξεις την διδασκαλία του Αλεξάνδρου, θα ιδείς ότι εδίδαξε τους Υρκανούς να συνάπτουν νομίμους γάμους, τους Αραχωσίους να καλλιεργούν τη γη τους, τους Σογδιανούς έπεισε να τρέφουν κι όχι να φονεύουν τους γέροντες γονείς τους, τους Πέρσες να σέβονται τις μητέρες τους και να μην τις νυμφεύονται.
   »Πόσο αξιοθαύμαστη φιλοσοφία είναι εκείνη που έπεισε τους Σκύθες να θάπτουν τους νεκρούς αντί να τους τρώνε! Θαυμάζουνε τους άλλους Έλληνες φιλοσόφους που έπεισαν ομόγλωσσους και ομοεθνείς τους να ασχολούνται με ανώτερες και υψηλότερες αξίες. Αλλά η Ασία ολόκληρη εξημερωθείσα υπό του Αλεξάνδρου διάβαζε τον Όμηρο και έψαλλε τις τραγωδίες του Ευριπίδου και του Σοφοκλέους. Ο μεν Πλάτων έγραψε μία μόνο πολιτεία, αλλά κανέναν δεν έπεισε να την εφαρμόσει λόγω της αυστηρότητάς της· ο δε Αλέξανδρος θεμελιώνοντας πάνω από 70 πόλεις εν μέσω βαρβαρικών χωρών και διαδίδοντας τον ελληνικό πολιτισμό σε όλη την Ασία, απέσπασε τους ανθρώπους αυτούς από την άγρια και θηριώδη ζωή. Και τους μεν νόμους του Πλάτωνα λίγοι τους μελετούν, τους δε νόμους του Αλεξάνδρου εκατομμύρια ανθρώπων εφήρμοσαν και ακόμη εφαρμόζουν, ΟΝΤΑΣ ΕΥΤΥΧΕΣΤΕΡΟΙ ΔΙΟΤΙ ΚΑΤΕΚΤΗΘΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ, ΠΑΡΑ ΕΚΕΙΝΟΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΙΕΦΥΓΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ· γιατί τούτους μεν, κανένας δεν τους διέκοψε τον άθλιο βίο που ζούσαν, εκείνους δε, γιατί ο κατακτητής τους ανάγκασε να ζουν ευτυχείς...»

Ο Μ. Αλέξανδρος λύει ως άλλο γόρδιο δεσμό,
τα δεσμά της πνευματικής δουλείας των
βαρβαρικών λαών της Ασίας
   Κάποτε ο SKAI έκανε εκπομπές επί εκπομπών, κυκλοφόρησε DVD επί DVD, εξέδωσε σε βιβλιοπωλεία και περίπτερα βιβλία επί βιβλίων, για να απαντήσει στο ερώτημα, ποιος ήταν ο μεγαλύτερος Έλληνας όλων των εποχών και λίγο έλειψε να ξεπεράσουν σε ψήφους τον Μέγα Αλέξανδρο, ο Παπανικολάου και ο Καραμανλής!!!!

Ο Πλούταρχος έκρινε φρόνιμο να απαντήσει, μέσα σε μία μόνο παράγραφο!..

   Στο σημείο αυτό θα πρέπει να εξάρουμε την καλλιτεχνική έμπνευση του άγνωστου ζωγράφου που διακοσμεί με δύο εξαίρετα εξώφυλλα το σπάνιο δίτομο έργο του Νίκου Μ. Παπαδόπουλου, "Αλέξανδρος ο Μέγας - Ιστορία και Θρύλοι" των εκδόσεων του Βιβλιοπωλείου της Εστίας (1963), για τον οποίο οι προσπάθειες ανεύρεσής του απέβησαν -προς το παρόν- άκαρπες.

Πηγή:
(1) Βιβλιοθήκη Αρχαίων Ελλήνων πεζογράφων και ποιητών, Πλουτάρχου Ηθικά - Περί της Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής, Αρχαίον Κείμενον-Μετάφρασις-Ανάλυσις-Σημειώσεις Πέτρου Ρώτα τ. Γυμνασιάρχου, Εκδοτικός Οίκος Ιω. & Π. Ζαχαρόπουλου, Αθήναι - Στοά Αρσακείου, 1939

_Μεταφορά στήν καθομιλουμένη ὑπὸ babiscoόk τοῦ Μεταφραστοῦ 18-1-2018_

5.12.17

Τό Συναξάριον τῆς Κυριακῆς πρὸ τῶν Ἐκλογῶν (τῶν Προπατόρων)

   Εγγιζούσης της Μεγάλης και Δεσποτικής Εορτής των... Εκλογών, παραθέτω από το «Μηναίον της Πολιτικής»*, το περιέχον πάσας τας κινητάς και ακινήτους ακολουθίας αυτής, το επίκαιρο Συναξάρι της Κυριακής των Προπατόρων, εις ψυχικήν και εκλογικήν ωφέλειαν. Έμπνευση, κρηπίς και στερέωμα του μηνολογίου τούτου αποτέλεσε το συναξάρι της Κυριακής προ της Χριστού γεννήσεως. Θου, Κύριε!


Συναξάριον

   Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Κυριακῇ πρὸ τῶν Εκλογῶν, ἀνάμνησιν ἄγειν ἐτάχθημεν παρὰ τῶν Ἀγίων καὶ θεοφόρων Δημοσιογράφων ἡμῶν, πάντων τῶν ἀπ' αἰῶνος λαῷ εὐαρεστησάντων ζώντων τε καὶ κεκοιμημένων, Πρωθυπουργῶν τε καὶ Προέδρων, ἱδία δέ ἀπὸ μεταπολιτεύσεως ἄχρι τῆς σήμερον, κατὰ γενεαλογίαν, καθῶς τά ΜΜΕ ἡρίθμησαν· ὁμοίως τε καῖ τῶν Βουλευτῶν καὶ τῶν Βουλευτίδων.

   Μνήμη τοῦ Δικαίου καὶ Πατριάρχου Κωνσταντίνου τοῦ «Ἐθνάρχου», τοῦ μακρᾶν τῆς Κύπρου τῷ ὄντι κειμένου καὶ ἀσκήσαντος.

Ὑμνώ θανόντας ζῶν γένους ἀρχηγέτας,
Καὶ τοῦς ἐν δυσὶ ἀξιώμασι ἀναρριχηθέντας.

   Μνήμη τοῦ Ἐνταφιαστοῦ τῆς Γλώσσης Γεωργίου Ράλλη τοῦ Ψευδοῦ, τοῦ μὴ θέλοντος ἀκούειν «οὑ» ὑπὸ τοῦ κοινοῦ.

Στόμα ψευδοῦ ἀποστάζει «γοῦ»,
Χείλη δὲ μωρῶν ἀφίστανται χάριτος,
Τῇ Γλώττῃ κεκομμένῃ, τῇ Παιδεῖᾳ τετελειωμένῃ...

   Μνήμη Ἀνδρέου τοῦ Ὀλετήρος, υἱοῦ Γεωργίου Γέροντος τῆς Δημοκρατίας, τοῦ ἐπωνομαζομένου καὶ Λαοπλάνου.

Βοᾷ Θεῷ σὸν κώμα καὶ ψυχῆς δίχα,
Ὦ πρῶτε νεκρῶν, πρῶτε καὶ σεσωσμένων.

30.4.16

Πριν την Ανάσταση

Μικρὲ Χριστὲ,
Ἀγάπης κάστρο!
ἐμεῖς λησταί,
Ἐσὺ τὸ Ἄστρο!
Δόσμου Χριστὲ
τὸ ἔλεός σου,
ληστής κι ἐγὼ


ἐκ δεξιῶν σου...


   Κι όμως, ο συγγραφέας των παραπάνω στίχων, προλογίζοντας τη συλλογή του «Τραγούδια μιας ζωής» σημειώνει: «Στα ποιήματά μου αυτά, γραμμένα σποραδικά από το 1939 ως τώρα, δε θα βρεθεί ούτε η αστραπή της σκέψης, ούτε το φιλοσοφικό βάθος, ούτε η φαντασία των μεγάλων μας. Δεν θα βρεθεί ο πλούτος των εικόνων τους ούτε η δύναμη της εκφράσεώς τους. Δεν θα βρεθεί ο όγκος τους.
   Θα βρεθεί ίσως λίγη συγκίνηση...
   Αν, με το μοναδικό αυτό προσόν, κατορθώσω να μιλήσω, όχι στο μυαλό, αλλά στην καρδιά κάποιου απλού ανθρώπου, θα είναι για μένα αυτό η απόλυτη ικανοποίηση».
Ε. Μ-Π.
Αθήνα, Ιανουάριος 1965

  Το εξαίσιο αυτό άτιτλο ποίημα, μικρό σ' έκταση, αλλά πυκνό σε νόημα, για το οποίο με τόσο ταπεινό φρόνημα μιλάει ο δημιουργός του, γράφτηκε στη Δημητσάνα τα Χριστούγεννα του 1948 όπως χαρακτηριστικά σημειώνει κάτω από την εμπνευσμένη του σύλληψη ο (και) Ποιητής Ελευθέριος Μωραϊτίνης-Πατριαρχέας. Και κάνω την υπόμνηση αυτή εν είδει μετά θάνατον δικαιώσεως και τιμής προς το πρόσωπο του συγγραφέα ο οποίος είναι ευρύτερα γνωστός ως ιστορικός-ερευνητής της περιόδου της Ελληνικής Επανάστασης, για να του αποδώσουμε και επίσημα τον τίτλο του ποιητή, αφού ο ίδιος τον αποφεύγει, αναφέροντας στον πρόλογο αυτής της ιδιωτικής έκδοσης των «τραγουδιών» του μεταξύ άλλων ότι, «δεν φιλοδοξώ να καταλάβω έστω και τη μικρότερη θέση ανάμεσα στην πλειάδα των ποιητών μας [...] γιατί έχω απόλυτη επίγνωση πως μου λείπουν τα προσόντα και υστερώ σε σύγκριση με οποιονδήποτε από τους ποιητάς που έχουν το δικαίωμα να λέγονται έτσι...

_Επιμέλεια babiscook_30-4-2016, Μ. Σάββατο_

6.2.16

«Τα Φανταστικά Ιπτάμενα Βιβλία του Κου Μόρρις Λέσμορ»

   «Τα Φανταστικά Ιπτάμενα Βιβλία του κ. Μόρρις Λέσμορ» (The Fantastic Flying Books of Mr. Morris Lessmore) είναι μια ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους του κινηματογραφικού Studio Moonbot από το Shreveport της Λουιζιάνα. Η ταινία που το 2012 βραβεύτηκε με Oscar Animated Short Film, είναι εμπνευσμένη από τον Μάγο του Όζ, τον κωμικό ηθοποιό Buster Keaton και τον... τυφώνα Κατρίνα.

   Κατά τη διάρκεια του τυφώνα αναδείχθηκε το πρόσωπο του εκλιπόντα Μπιλ Μόρρις, ενός γλυκομίλητου και σκεπτικού ανθρώπου, υπεύθυνου για την προώθηση υπηρεσιών της τοπικής βιβλιοθήκης στην Λουζιάνα. Η διακοπή του έργου του Μπιλ Μόρρις, ήταν η αφορμή για τον συγγραφέα/σκηνοθέτη William Joyce να παρουσιάσει μια αλληγορία για τις θεραπευτικές δυνάμεις των ιστοριών από την ευεργετική επίδραση που ασκούν τα βιβλία στον άνθρωπο, έτσι όπως ο ίδιος την βίωσε καθώς επισκεπτόταν στα καταφύγια παιδιά που είχαν μετατεθεί για προφύλαξη και που διάβαζαν βιβλία από δωρεές.
   Έτσι εξελίχθηκε ο Morris Lessmore, ο ήρωας της ταινίας, ο οποίος μετά την επέλαση ενός τυφώνα μεταφέρεται σε έναν φανταστικό κόσμο, ως θεματοφύλακας μιας μαγικής βιβλιοθήκης με ιπτάμενα βιβλία που έχουν ζωντανέψει και συμπαραστέκονται στους ανθρώπους. Όπως τονίζουν οι δημιουργοί, «πρόκειται για την ιστορία των ανθρώπων που αφοσιώνουν τις ζωές τους στα βιβλία και τα βιβλία τους το ανταποδίδουν».
   Χρησιμοποιώντας μια ποικιλία από τεχνικές (μινιατούρες, κινούμενα σχέδια υπολογιστή, 2D animation) οι δημιουργοί του «Lessmore» μας παρουσιάζουν ένα υβριδικό στυλ animation με στοιχεία βωβού κινηματογράφου και μιούζικαλ μαζί!


   Είναι η πιο προσωπική ιστορία στην καριέρα του William Joyce δημιουργού επίσης πολλών κλασικών βιβλίων για παιδιά, όπως το ‘Ο άνθρωπος στο φεγγάρι’ –από τα ευπώλητα των «New York Times»– και της σειράς ‘Guardians’. Είναι συνιδρυτής της Moonbot Studios, μιας συνεταιριστικής εταιρείας αφήγησης και κινουμένων σχεδίων, στο Σρέβεπορτ της Λουιζιάνα, της πόλης που ονομάζει πατρίδα του.

                   Επισκεφθείτε τον στη διεύθυνση moonbotstudios.com

Για να ζήσετε μια πρωτοποριακή, διαδραστική εμπειρία με το βιβλίο, επισκεφθείτε τη διεύθυνση MorrisLessmore.com
_Επιμέλεια babiscook_6-2-2016_

16.6.15

Ι. Μ. Γηροκομείου 1933 - Η παραδοσιακή υπαίθρια πανήγυρις του Δεκαπενταύγουστου σε... ζωντανή σύνδεση!

   Η Cine Kodak των 16mm του Χρήστου Σακελλάρη ξαναχτυπά! Αυτή τη φορά σκαρφαλώνει 200 μ. πάνω απ' τη θάλασσα, στο λόφο του Γηροκομείου, επί του οποίου δεσπόζει το προσφιλές μοναστήρι των Πατρών. Ο Κωστής Παλαμάς εξάλλου (Η Ασάλευτη ζωή, Πατρίδες, 1904), το θεωρεί ως το πρώτο στοιχείο της εικόνας της πόλης στην οποία γεννήθηκε: «Μηδὲ τὸ καλοπρόσδεχτο, τὸ κοσμικό σου μοναστήρι· τραγούδι ἦταν ὁ ὄρθρος του, κι ὁ ἑσπερινός του πανηγύρι».
   Μια τέτοια πανηγυρική ημέρα, όπως είναι η παραμονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, εορτή στην οποία τιμάται το Καθολικό της Μονής, «πλήθος κόσμου συρρέει από την Πάτρα και τα περίχωρα, για να προσκυνήσουν την εικόνα της Θεομήτορος και ν' ανάψουν ευλαβικά το κεράκι στη χάρη της». Μεταξύ των προσκυνητών παρευρίσκεται οικογενειακώς και ο εξ Αμερικής αφικόμενος κ. Χρ. Σακελλάρης, συνοδευόμενος πάντα κατά την εν Πάτραις παραμονή του από την κινηματογραφική του μηχανή.
   Καθώς μας πληροφορεί ο εκπαιδευτικός Ανδρέας Κόκκοτας για αυτή την ημέρα: «Όλος ο χώρος εντός και εκτός της μονής είναι γεμάτος από ευλαβείς προσκυνητάς πάσης ηλικίας και τάξεως. Το προσκύνημα γίνεται μετά παραδειγματικής τάξεως και ησυχίας συμμορφουμένων των προσκυνητών προς τας υποδείξεις της αστυνομίας. Εις τον έξω της μονής περίβολον εγκαθίστανται πολλοί μικροπωληταί παιδικών παιγνιδίων, ζαχαρωτών, φρούτων, αναψυκτικών και προχείρων τροφίμων, προσφέροντες τη χαρά στο ανήσυχο παιδάκι, αλλά και κάτι πρόχειρο για φαγητό στους προσκυνητάς».
   Οι σκηνές του βίντεο αποτυπώνουν επακριβώς την τοπική συνήθεια, «πολλοί από τους προσκυνητές να περνούν όλη την ημέρα τους εκεί, κάτω από τον βαθύ ίσκιο των πεύκων και των πλατάνων, έχοντες μεθ' εαυτών τα αναγκαία τρόφιμά τους. Εις τον περίβολον τούτον, υπάρχει και μικρό εξοχικό κέντρο, ανήκον στην ιδιοκτησία της μονής, το οποίον την ημέραν αυτή προσφέρει περιποίηση και τροφή στους προσκυνητάς». Το κέντρο αυτό δεν είναι άλλο από το καφενείο του Μαραβέλλα που βρίσκεται βόρεια και λίγο υψηλότερα από την κεντρική είσοδο της μονής.



   Σύμφωνα με τον Στέφανο Θωμόπουλο, εκτός από την Τρίτη του Πάσχα και την 15η Αυγούστου, «η μονή εορτάζει και κατά την απόδοσιν της τελευταίας αυτής εορτής (το εσπέρας της 23ης Αυγούστου), οπότε πολύς κόσμος ανέρχεται εις την μονήν την νύκτα και την ημέραν της εορτής», και καταλήγει με την αναφορά πως, «ο δε Μητροπολίτης Ιερόθεος (Μητρόπουλος) ηθέλησε το 1898 να καταργήσει αυτήν», χωρίς να δίνει όμως λεπτομερέστερα στοιχεία.

  Στην διπλανή φωτό απεικονίζεται ο κ. Χρ. Σακελλάρης και η αυθεντική Cine-Kodak Magazine των 16mm με την οποία απαθανάτισε την πανηγυρική ατμόσφαιρα στο μοναστήρι της Γηροκομήτισσας, κατά το σωτήριον έτος 1933. Για την ευγενική αποστολή της ευχαριστούμε ιδιαιτέρως τον υιό του κ. Γιώργο Σακελλάρη

Χρήσιμα βοηθήματα στάθηκαν τα:
«Τα Ιερά μας Προσκυνήματα», Κόκκοτας Χρ. Ανδρέας, 1974
«Ιστορία της πόλεως Πατρών», Στ. Θωμόπουλος, 1950
«Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών», Κων. Τριανταφύλλου, 1959

_Επιμέλεια babiscook_16-6-2015  

13.6.15

Πρόοδος, η θύελλα του Παραδείσου;

  Λέγεται συχνά ότι σε περιόδους μεγάλων κοινωνικών εντάσεων παράγονται σημαντικά έργα στο πεδίο του πολιτισμού. Το φαινόμενο αυτό ερμηνεύεται εξίσου συχνά μέσω μιας αναγωγής στην «πύκνωση» του ιστορικού χρόνου ως αποτέλεσμα της βίαιης κίνηση της ιστορίας, τούτης της «θύελλας που πνέει από τη μεριά του παραδείσου», για την οποία, όπως γράφει ο Walter Benjamin:

  «Υπάρχει ένας πίνακας του Klee με το όνομα Angelus Novus. Απεικονίζεται εκεί ένας άγγελος που φαίνεται έτοιμος να απομακρυνθεί από κάτι όπου μένει προσηλωμένο το βλέμμα του. Τα μάτια του είναι διάπλατα ανοιχτά, το στόμα του ανοιχτό και οι φτερούγες του τεντωμένες. Έτσι ακριβώς πρέπει να είναι και ο άγγελος της ιστορίας. Το πρόσωπό του είναι στραμμένο προς το παρελθόν. Όπου εμείς βλέπουμε μια αλυσίδα γεγονότων, αυτός βλέπει μία μοναδική καταστροφή, που συσσωρεύει αδιάκοπα ερείπια επί ερειπίων και τα εκσφενδονίζει μπροστά στα πόδια του. Θα ήθελε να σταματήσει για μια στιγμή, να ξυπνήσει τους νεκρούς και να στήσει ξανά τα χαλάσματα. Μια θύελλα σηκώνεται όμως από τη μεριά του Παράδεισου αδράχνοντας τις φτερούγες του και είναι τόσο δυνατή που δεν μπορεί πια ο άγγελος να τις κλείσει. Η θύελλα τον ωθεί ακαταμάχητα προς το μέλλον, στο οποίο η πλάτη του είναι στραμμένη, ενώ ο σωρός από τα ερείπια φθάνει μπροστά του ως τον ουρανό. Αυτό που εμείς αποκαλούμε πρόοδο, είναι αυτή η θύελλα».
(Walter Benjamin, 9η Θέση στη Φιλοσοφία της Ιστορίας)

   Είναι πιθανό. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε αυτές τις περιόδους της έντασης, οι άνθρωποι αναγκάζονται κυρίως να τοποθετηθούν, να πάρουν θέση. Η Guernica του Picasso φιλοτεχνείται το 1937 για να καταγγείλει τη φασιστική θηριωδία, το δοκίμιο του Benjamin «Το έργο τέχνης την εποχή της δυνατότητας της τεχνικής του αναπαραγωγής» δημοσιεύεται το 1936 για να υποστηρίξει την ανάδυση μιας νέας, «προλεταριακής», τέχνης, οι Νικόλαος Κάλας και André Breton κατασκευάζουν τη Σκακιέρα από καθρέφτη και κρασί το 1944 για να μιλήσουν, αμφίσημα, για τα κυνικά «παιχνίδια» της πολεμικής στρατηγικής. Τα έργα αυτά εμπλούτισαν την ιστορία και τη θεωρία της τέχνης –και φυσικά ολόκληρη την εποχή μας– επειδή ακριβώς εγκλείουν στο εσωτερικό τους έναν, έστω, «κόκκο αλήθειας» σε σχέση με τις δραματικές εντάσεις της περιόδου που τα γέννησε. 
  Εάν κανείς αναρωτιόταν σήμερα, μια ακόμη περίοδο κοινωνικής έντασης, αν και διαφορετικού χαρακτήρα, «ποια είναι τα αντίστοιχα σημαντικά έργα της δικής μας εποχής; Υπάρχουν; Αναμένονται;»  τι θα απαντούσαμε άραγε; Να ένα ζήτημα προς σκέψη...


|Περιοδικό: Η Ιστορία της Τέχνης|

7.4.15

Η τελευταία Ανάσταση της Σμύρνης

  Συνεχίζοντας την αναφορά μας στις χριστιανικές εορτές και τις λατρευτικές συνάξεις που έλαβαν χώρα κατά το τελευταίο έτος πριν από την καταστροφή της Σμύρνης (1921-1922), ολοκληρώνουμε το λειτουργικό και ψαλτικό οδοιπορικό μας με τις ακολουθίες των τελευταίων ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας.
   Οδοδείκτης μας και πάλι οι «ιερές αναμνήσεις»* του τότε στρατεύσιμου κ. Νικόλαου Ζευγαδάκη, του οποίου η εκπαίδευση ως μάχιμου υγειονομικού στα Έμπεδα της Στρατιάς Μικράς Ασίας τελείωσε την Κυριακή των Βαΐων, καθώς ο ίδιος μας διηγείται:

   «...Διηρέθη τότε η διλοχία των νοσοκόμων, εις την οποίαν ανήκον εις τρία μέρη. Το πρώτον θα έμενεν εις την Σμύρνην, το δεύτερον θα μετέβαινεν εις το νότιον συγκρότημα του Μετώπου, το Εσκί Σεχίρ, το δε τρίτον εις το βόρειον, το Αφιόν Καραχισάρ. Εις το τελευταίον, θεωρούμενον το περισσότερον επικίνδυνον, συμπεριελήφθην και εγώ. Όσοι προωρίζοντο δια την Σμύρνην ανεχώρησαν την Μ. Τρίτην. Αι αποστολαί δια το Μέτωπον θα εγίνοντο μετά τας εορτάς του Πάσχα, τας οποίας κατά δοθείσαν διαταγήν, θα εωρτάζομεν όλοι, αξιωματικοί και στρατιώται, ως μία οικογένεια, εις τον τόπον του στρατωνισμού μας.
   Εις τα έμπεδά μας εις την Μπαλτζόβαν, είχομεν ως στρατιωτικόν ιερέα έναν απλοϊκόν, αλλά συμπαθή και καλοκάγαθον γέροντα από την περιφέρειαν του Ηρακλείου. Δια τον εκκλησιασμόν των αυτόθι στρατιωτών είχε μεταβληθή εις εκ των στρατιωτικών θαλάμων εις πρόχειρον ναόν, όπου εκεί εκκλησιάσθην και εγώ από της Κυριακής των Βαΐων μέχρι της νυκτός της Μ. Πέμπτης […].
   Αλλ’ έως τότε μόνον. Διότι ούτε περαιτέρω αντοχή υπήρχε δια τον εκκλησιασμόν αυτόν, ούτε ήτο δυνατόν εις εμέ να αφήσω κατά τας μεγάλας αυτάς της Εκκλησίας μας ημέρας τους μεγαλοπρεπείς ναούς της Σμύρνης με τας επιβλητικάς ιεροτελεστίας, τας οποίας τόσον ελάμπρυνεν η μεγάλη και ιερά φυσιογνωμία του Χρυσοστόμου, εκόσμουν δε επίσης και ανεδείκνυον και άλλοι ιεράρχαι και κληρικοί και ιεροψάλται διακεκριμένοι και περίφημοι, να αφήσω εν γένει το Πάσχα της Σμύρνης, το οποίο δεν επρόκειτο προσωπικώς να απολαύσω, αλλά και να αποθανατίσω, λόγω της χρονογραφικής μου κλίσεως, δια του ημερολογίου μου. Και απεφάσισα όπως, αψηφών τας οιασδήποτε συνεπείας, απέλθω το απόγευμα της Μ. Παρασκευής δια την πόλιν προς πλήρωσιν της επιθυμίας μου ταύτης και αποστολής μου.
   Προς το εσπέρας, εφαρμόζων την ληφθείσαν απόφασιν, ανεχώρησα δια την Σμύρνην».

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

«ΤΟΝ ΑΡΧΟΝΤΑ ΧΡΗΝΑΙ ΜΗΔΕΝ ΦΡΟΝΕΙΝ ΘΝΗΤΟΝ, ΑΛΛΑ ΠΑΝΤ' ΑΘΑΝΑΤΑ» (Ο Άρχων πρέπει τίποτε να μη σκέπτεται ως θνητός, αλλά ως αθάνατος), Βίας ὁ Πριηνεὺς 625-540 π.Χ.

X